Binnen de EU-groep wordt momenteel sterk overwogen om zich onvoorwaardelijk te verbinden tot 30% emissiereducties tegen 2020. Een aantal zwaargewichten binnen de EU, namelijk Frankrijk, Groot-Brittanië en Duitsland, staan achter dit voorstel. Er zijn echter ook hardnekkige dwarsliggers, zoals Polen en Italië. Als antwoord op de verdeeldheid en om een veto van Polen te vermijden, stelde de Europese Commissie voor om de emissiereductie van 30% vooral te realiseren in die landen die hiertoe bereid zijn.
De Commissie probeert momenteel zo veel mogelijk Europese lidstaten te overtuigen met de argumentatie dat een 30% emissiereductie niet echt veel extra moeite zou kosten, vooral dankzij het schaamteloos gebruik van een aantal achterpoortjes: het overhevelen van het overschot van toegekende maar niet-gebruikte emissierechten uit de eerste verbindingsperiode van het Kyotoprotocol (tot 2012), het versoepelen van de voorwaarden om emissiereducties als gevolg van gewijzigd landgebruik in rekening te brengen en het opvoeren van de aankoop van schone lucht buiten de EU. Met andere woorden: emissiereducties op papier, maar niet in de realiteit.
Tijdens zijn speech maakte Federaal Minister van Klimaat, Paul Magnette, melding van de noodzaak om ervoor te zorgen dat de uitstoot van broeikasgassen ten laatste piekt in 2015. Dit is een belangrijke voorwaarde om de globale temperatuurstijging te beperken tot 2°C. Het EU standpunt is minder ambitieus want daar spreekt men van een piek in 2020.
Op het vlak van emissiereducties gaat de Belgische positie echter achteruit. Gisteren (donderdag) sprak België zich niet uit tegen een emissiereductie van 30%, maar sinds de aankomst van Premier Leterme is dat wel het geval. Eigenaardig, aangezien tijdens eerdere gesprekken geen van de regionale ministers zich uitsprak tegen.
Wat emissiereducties betreft, verkoopt de EU een kat in een zak. Maar wat de financiering van de mitigatie en adaptatie in ontwikkelingslanden betreft, zit er zelfs geen kat in de zak. Tot dusver kwamen er uit Europese hoek nog helemaal geen voorstellen met duidelijke en voorspelbare bedragen voor de klimaatsteun op lange termijn. Zelfs als China en Amerika nog uit hun pijp komen, zullen de Europese zakken weinig bijdragen tot het Hopenhagen voor de mensen in ontwikkelingslanden.
Met de huidige engagementen van de industrielanden en de groeilanden over emissiereducties stevenen we af op een opwarming van 3 graden. En de al gemaakte beloftes voor klimaatsteun aan de ontwikkelinslanden zijn niet voldoende om de levensnoodzakelijke adaptatiemaatregelen te nemen.
Jean-Pierre De Leener & Sarah Vaes
