Wat doe je met de verschrikking als je zoiets overkomt? Je laat je meedrijven op de evidente haatgevoelens of je kiest voor de moeilijke maar positieve weg van de dialoog en de zoektocht naar een constructieve oplossing.
"Het is wel bijzonder erg" zo zeggen beide vaders die ondertussen hechte vrienden geworden zijn "dat we mekaar pas als echte mensen konden zien nadat onze beide dochters vermoord werden in een aanslepend, onmenselijk conflict."
Beide vaders en zovele lotgenoten, brengen nu hun getuigenis in scholen, sociale bewegingen en in de media. Hun getuigenis vindt een steeds breder gehoor, tot in het Europese Parlement.
Op onze vraag naar de toekomstperspectieven betreffende het samenleven in deze regio zijn ze voorzichtig en geven aan dat er nog een lange weg te gaan is. Maar er moet een oplossing uit de bus komen. Die zal maar gevonden worden als er voldoende krachten in de samenleving zijn die de dialoog aangaan en zo draagvlak bieden voor een politiek die het samenleven van beide gemeenschappen mogelijk maakt.
Op onze vraag welke bijdrage wij kunnen leveren, is hun antwoord duidelijk : "kies voor een oplossing op lange termijn. Een keuze voor vrede impliceert het aanreiken van een toekomst voor beide gemeenschappen. Dat vraagt politieke moed. Vooral van de sterksten : zij moeten de hand uitsteken om bruggen te slaan die een politieke oplossing mogelijk maakt."
